Εντούτοις, είναι διαφορετική η οδύνη της απουσίας του αγαπημένου προσώπου στο παρόν, από την παρηγοριά που φέρνει η ελπίδα πως θα υπάρξει ξανά η συνάντηση σε μελλοντικό χρόνο, στη Βασιλεία του Θεού. Πώς αντιμετώπισαν τα παιδιά την άδεια θέση της μητέρας τους στο σπίτι; Ο πατέρας τους θα εξομολογηθεί:
«Αυτά τα αγγελούδια που μου έδωσε ο Θεός, λάτρευαν τη μητέρα τους. Ήταν καταδικαστική η απόφαση από την πρώτη διάγνωση. Ο Θεός με αξίωσε και έπαιρναν δύναμη από εμένα και εγώ από αυτά. Μαθαίναμε από τους γιατρούς πως υπήρχαν καινούργιες μεταστάσεις του καρκίνου. Πολλές φορές όταν πηγαίναμε στην καθηγήτρια για να μάθουμε τα αποτελέσματα, τα κορίτσια έκλαιγαν και με κοίταζαν στα μάτια, τους έλεγα πως οι άντρες δεν κλαίνε, μόνο δακρύζουν. Οι πληροφορίες που έχουμε από τον ουρανό, είναι πως αν ο άνθρωπος γνώριζε τη ζωή στον ουρανό δεν θα στεναχωριότανε για τίποτα.
Όταν ο άνθρωπος παθαίνει μία ασθένεια, πηγαίνει σε μία κηδεία, πηγαίνει σε ένα μνημόσυνο και θρηνεί και οδύρεται, αυτό αδικεί τον Θεό, Αυτόν που θυσιάστηκε, αδικεί κι εμάς που μας έκανε παιδιά Του. Πηγαίνουμε στις κηδείες για να χαιρετήσουμε όχι να θρηνήσουμε, μπορεί να έφυγε αλλά δε χάθηκε. Όταν κάποιες φορές τα παιδιά μου μου έλεγαν ότι τους λείπει η μαμά και δεν μπορούν να το διαχειριστούν τους έλεγα ότι η μαμά σας ζει στον ουρανό μαζί με τους αγίους, εάν η μαμά σας είχε πεθάνει εγώ θα παντρευόμουν ξανά.
Το ότι ο μπαμπάς σας δεν θα πάψει ποτέ να είναι παντρεμένος με τη μαμά σας οφείλεται στο ότι η μαμά σας ζει στον ουρανό, δεν πέθανε και ο μπαμπάς σας δεν είναι χήρος αλλά εξακολουθεί και είναι παντρεμένος, αυτό που παρακαλεί μέρα και νύχτα τον Θεό είναι μην γίνει χοίρος με ‘οι’…»
Σοφία Χατζή
δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, 18.11.2020
Ψήγματα Ορθοδοξίας 